Antidiürez tanımı

    Antidiürez, böbrekler tarafından su atılımının azalması durumuna verilen isimdir. Bu durum, atılımın arttığı diürezden farklıdır.

    Böbrek atılımının normal durumu

      • Normal koşullarda glomerüler ultrafiltratın yaklaşık %99’u (yaklaşık 120 ml/dak) böbreğin tübüllerinde ve toplayıcı kanallarında yeniden emilir. Bunlardan ancak yaklaşık 0,35 ml/dakika kadarı hipertonik idrar formunda mesaneye ulaşır.
      • İdrarın konsantrasyonu esas olarak toplayıcı kanallarda oluşur.

      This content is available to members only. Please login or register to view this area.

      İdrar konsantrasyonunun mekanizması

        • İdrar konsantrasyonu, toplayıcı kanal epitel hücrelerinin lüminal membranına aquaporin-2 kanallarının dahil olmasıyla sağlanır.
        • Bu süreç, epitelin su geçirgenliğini artıran antidiüretik hormon (ADH, aynı zamanda vazopressin) tarafından kontrol edilir.
        • Böbrek medulla maddesinin interstisyumundaki yüksek ozmotik gradyan sayesinde, idrar içindeki su interstisyuma pasif olarak geri döndürülür.

        This content is available to members only. Please login or register to view this area.

        Dar anlamda antidiürez

          • Antidiürez arttığında vücutta serbest su tutulurken, elektrolitler ve üre gibi çözünmüş maddeler atılmaya devam eder.
          • Bu durum vücutta negatif su atılımına neden olur ve vücudun aşırı su kaybetmesine yol açabilir.

          This content is available to members only. Please login or register to view this area.


          Keşif

          17.-19. Yüzyıl: İdrar Oluşumuna İlişkin İlk Gözlemler

          • 1661Marcello Malpighi: Böbrek glomerüllerinin (Malpighian cisimcikleri) keşfi, böbrekteki filtrasyonu anlamak için temellerin atılması.
          • 1842William Bowman: Bowman kapsülünün ve nefrondaki filtrasyon sürecinin tanımı.
          • 1844–1856Carl Ludwig: Böbreğin plazmayı filtrelediğini ve su ile çözünen maddelerin seçici olarak yeniden emildiğini öne süren “filtrasyon-yeniden emilim hipotezi”nin geliştirilmesi.

            20. Yüzyıl: Antidiürez Mekanizmaları

            • 1913Ernest Starling: Antidiürezi anlamak için temel bir kavram olan sıvı dengesinde ozmotik gradyanların rolünün tanımı.
            • 1920’lerI.M. Lifshitz ve İşbirlikçileri: Hipofiz özlerinin idrar konsantrasyonu üzerindeki etkilerine dair gözlemler, posterior hipofizi su tutulmasına bağlar.
            • 1951Maurice B. Visscher ve Robert W. Berliner: Vazopressinin (antidiüretik hormon, ADH) böbrekte su geri emilimini teşvik etmedeki rolünün tanımlanması.

              1958Homer W. Smith

                • Böbrek suyu işleme ve antidiürez fizyolojisini ayrıntılı olarak açıklayan “Böbrek: Sağlık ve Hastalıkta Yapı ve İşlev”in yayınlanması.

                1970’ler: Moleküler ve Hücresel Mekanizmalar

                1972Hans Heller

                  • Aquaporinlerin (su kanalları) keşfi, ancak kesin moleküler yapı henüz anlaşılmamıştı.

                  1988Peter Agre

                    • Aquaporin-1’in (AQP1) tanımlanması ve karakterizasyonu, moleküler düzeyde su taşınmasının anlaşılmasına yol açtı. Bu çalışma ona 2003 yılında Kimya Nobel Ödülü kazandırdı.

                    1992Mark Knepper

                      • Aquaporin-2 (AQP2) ve ADH tarafından düzenlenmesi, özellikle antidiürez sırasında toplayıcı kanallardaki rolü üzerine araştırma.

                      21. Yüzyıl: İleri İçgörüler

                      2000’ler – Nefrojenik diabetes insipidus veya uygunsuz antidiürez’e neden olan mutasyonlar üzerine çalışmalar da dahil olmak üzere, aquaporinleri ve ADH salgılanmasını düzenleyen genetik ve moleküler yollar üzerine devam eden araştırmalar.



                        İleri Okuma
                        1. Malpighi, M. (1661). De Renibus et Splene. Bologna: Typographia Ferroni.
                        2. Bowman, W. (1842). On the Structure and Use of the Malpighian Bodies of the Kidney. Philosophical Transactions of the Royal Society of London, 132, 57–80.
                        3. Ludwig, C. (1844). Beiträge zur Kenntniss der Ausscheidungsarbeit der Nieren. Archiv für Anatomie, Physiologie und Wissenschaftliche Medicin, 13, 242–260.
                        4. Starling, E. H. (1913). The Regulation of the Circulation. Lancet, 182(4694), 261–267.
                        5. Visscher, M. B., & Berliner, R. W. (1951). The Role of Vasopressin in the Regulation of Water Reabsorption by the Kidney. American Journal of Physiology, 164(3), 599–610.
                        6. Smith, H. W. (1958). The Kidney: Structure and Function in Health and Disease. New York: Oxford University Press.
                        7. Heller, H. (1972). Permeability Properties of the Renal Collecting Tubule. Journal of Clinical Investigation, 51(9), 2301–2311.
                        8. Agre, P. (1988). Aquaporin-1: A Channel Protein for Water Transport. Journal of Biological Chemistry, 263(28), 17499–17503.
                        9. Knepper, M. A. (1992). Aquaporin-2: Regulation by Vasopressin in the Kidney Collecting Ducts. American Journal of Physiology, 263(2), F291–F300.
                        10. Agre, P., et al. (2003). Molecular Mechanisms of Water Transport in Membranes. Nature Reviews Molecular Cell Biology, 4(4), 285–295.

                        Click here to display content from YouTube.
                        Learn more in YouTube’s privacy policy.