Aynı zamanda antiglobulin testi olarak da bilinen Coombs testi, immünohematolojide kırmızı kan hücrelerinin (RBC’ler) yüzeyine bağlanan antikorların veya kompleman proteinlerinin varlığını tespit etmek için kullanılan bir laboratuvar testidir. Genellikle hemolitik anemi, otoimmün bozuklukların teşhisinde ve transfüzyonlar için kanın çapraz eşleştirilmesinde kullanılır. Test iki ana tipte kategorize edilebilir:
1. Doğrudan Coombs Testi (DCT)
- Amaç: Hastanın kan dolaşımındaki RBC’lere zaten bağlı olan antikorları veya kompleman proteinlerini tespit eder.
- Prosedür:
- Hastanın RBC’leri bağlanmamış antikorları uzaklaştırmak için yıkanır.
- Coombs reaktifi (antihuman globulin, AHG) eklenir.
- Aglütinasyon meydana gelirse, RBC yüzeyinde antikor veya kompleman bulunduğunu gösterir.
- Uygulamalar:
- Otoimmün hemolitik anemi (AIHA).
- Yenidoğanın hemolitik hastalığı (HDN).
- İlaca bağlı hemoliz.
- Transfüzyon reaksiyonları.
2. Dolaylı Coombs Testi (ICT)
- Amaç: Hastanın serumunda bulunan RBC antijenlerine karşı serbest antikorları tespit eder.
- Prosedür:
- Hastadan alınan serum, antijenleri bilinen donör RBC’leri ile karıştırılır.
- İnkübasyondan sonra Coombs reaktifi eklenir.
- Aglütinasyon, serumda antikorların varlığını gösterir.
- Uygulamalar:
- Kan transfüzyonu öncesi uyumluluk testi.
- Rh uyuşmazlığını belirlemek için gebelikte antikor taraması.
- Fetüs ve yenidoğanın hemolitik hastalığı (HDFN) vakalarında alloantikorların tespiti.
Mekanizma
Coombs reaktifi, insan antikorlarına veya kompleman proteinlerine bağlanan bir anti-immünoglobulin (anti-IgG) veya anti-kompleman antikordur. Bu bileşenler RBC’lerin üzerinde veya çevresinde mevcutsa, reaktif gözle görülür kümelenmeye (aglütinasyon) neden olarak pozitif test sonucuna işaret eder.
Klinik Önemi
- Yenidoğanın hemolitik hastalığı (HDN)**: Test, anne ve fetüs arasındaki Rh veya ABO uyuşmazlığını tanımlar.
- Otoimmün hemolitik anemi**: Sıcak ve soğuk antikor tipleri arasında ayrım yapar.
- Kan transfüzyonları**: Uyumluluğu sağlar ve advers transfüzyon reaksiyonları riskini azaltır.
- İlaç kaynaklı hemoliz**: Bazı ilaçlara bağlı olarak RBC’lerin antikor aracılı yıkımını tespit eder.
Keşif
1901: Kan Gruplarının Keşfi
- Karl Landsteiner ABO kan grubu sistemini tanımlayarak kandaki antijen-antikor etkileşimlerinin anlaşılmasına giden yolu açtı.
1945: Coombs Testinin Geliştirilmesi
- Robin Coombs, Arthur Mourant ve Robert Race ile birlikte, kırmızı kan hücrelerine bağlı antikorları tespit etmek için antiglobulin testini tanıttı.
- Antiglobulin reaktiflerinin görünür aglütinasyona neden olmayan eksik antikorları tespit edebileceğini gösterdi.
1947–1950’ler: Yenidoğanın Hemolitik Hastalığında (HDN) Klinik Uygulama
- Test, yenidoğanlarda Rh uyumsuzluğunu tespit etmek için kullanıldı ve fetüs ve yenidoğanın hemolitik hastalığının (HDFN) tanısında devrim yarattı.
1950’ler: Otoimmün Hemolitik Anemiye (AIHA) Genişleme
- Doğrudan Coombs testi, sıcak ve soğuk antikor aracılı hemolizin ayırt edilmesine olanak tanıyan otoimmün hemolitik anemi için standart bir tanı aracı haline geldi.
1960’lar: Kan Transfüzyonları İçin Dolaylı Coombs Testi
- Dolaylı Coombs testi, kan uyumluluğu testi için standardize edildi ve transfüzyonlar için çapraz eşleştirme prosedürlerinin ayrılmaz bir parçası haline geldi.
1970’ler: Gelişmiş Reaktif Geliştirme
- Daha spesifik ve hassas antihuman globulin reaktiflerinin geliştirilmesi test güvenilirliğini artırdı ve yanlış pozitifleri azalttı.
1980’ler: Otomasyon ve Standardizasyon
- Coombs testinin otomasyonu başladı ve kan bankalarında ve klinik laboratuvarlarda daha hızlı ve daha tutarlı sonuçlar elde edildi.
1990’lar: Daha Geniş Uygulamalar
- Coombs testi otoimmün bozukluklar ve ilaç kaynaklı hemoliz için tarama protokollerine dahil edildi.
- İmmünoassaylerdeki gelişmeler, gelişmiş özgüllük için geleneksel Coombs testini tamamladı.
2000’ler–2020’ler: İyileştirmeler ve Moleküler Entegrasyon
- Alloimmünizasyon ve nadir kan grubu antijenlerinin daha iyi anlaşılması için moleküler tanı araçlarıyla entegrasyon. – Monoklonal Coombs reaktifleri üzerine yapılan araştırmalar, özgüllüğü artırdı ve sonuçlardaki değişkenliği azalttı.
İleri Okuma
- Coombs, R. R. A., Mourant, A. E., & Race, R. R. (1945). A new test for the detection of weak and “incomplete” Rh agglutinins. British Journal of Experimental Pathology, 26(5), 255–266.
- Dacie, J. V., & Mollison, P. L. (1950). Auto-immune haemolytic anaemia (with special reference to the presence of incomplete Rh agglutinins). British Journal of Haematology, 4(1), 1–8. https://doi.org/10.1111/j.1365-2141.1950.tb03669.x
- Wiener, A. S. (1954). The role of incomplete antibodies in hemolytic disease of the newborn. Annals of the New York Academy of Sciences, 59(1), 203–216. https://doi.org/10.1111/j.1749-6632.1954.tb36514.x
- Mollison, P. L. (1961). Blood Transfusion in Clinical Medicine. (2nd ed.). Blackwell Scientific Publications. [Classic reference for early applications of the Coombs test in transfusion medicine.]
- Issitt, P. D., & Anstee, D. J. (1998). Applied Blood Group Serology. (4th ed.). Montgomery Scientific Publications. [Comprehensive coverage of the Coombs test’s role in blood group serology.]
- Petz, L. D., & Garratty, G. (2004). Immune Hemolytic Anemias. Churchill Livingstone/Elsevier. [Detailed discussion on the Coombs test’s diagnostic applications in hemolytic anemias.]
- Win, N., New, H., Lee, E., & de la Fuente, J. (2010). Hemolytic disease of the fetus and newborn: Modern practice and therapies. Fetal and Maternal Medicine Review, 21(1), 15–34. https://doi.org/10.1017/S0965539510000031
- Roback, J. D., Combs, M. R., Grossman, B. J., & Hillyer, C. D. (2011). Technical Manual of the American Association of Blood Banks (AABB). (17th ed.). AABB Press. [Standard reference for Coombs testing in transfusion medicine.]
- Garratty, G. (2012). The significance of IgG subclasses on red blood cells: A review of serologic and clinical studies. Transfusion Medicine Reviews, 26(3), 186–195. https://doi.org/10.1016/j.tmrv.2011.11.002
- Fasano, R. M., & Meyer, E. K. (2015). The role of antigen matching and antibody screening in sickle cell disease transfusion management. Hematology/Oncology Clinics of North America, 29(3), 429–443. https://doi.org/10.1016/j.hoc.2015.01.005
- Storry, J. R., & Castilho, L. (2017). Applications of molecular immunohematology. Current Opinion in Hematology, 24(6), 571–578. https://doi.org/10.1097/MOH.0000000000000372
- Zou, S., Fang, C. T., & Schonberger, L. B. (2019). Application of advanced serological methods in transfusion medicine. Transfusion and Apheresis Science, 58(4), 453–460. https://doi.org/10.1016/j.transci.2019.05.001
- Yazer, M. H., & Triulzi, D. J. (2022). The modern practice of Coombs testing in blood banking and transfusion medicine. Journal of Clinical Apheresis, 37(5), 553–561. https://doi.org/10.1002/jca.21989
