Kornea

Korneanın gözün ayrı bir parçası olarak keşfi ve anlaşılması, çeşitli kültürlerin ve bilim insanlarının katkılarıyla yüzyıllar boyunca evrimleşmiştir.

Antik Çağlar

• ~MÖ 3000: Eski Mısırlılar gözün önemini fark ettiler ancak anatomik anlayışları sınırlıydı. Ebers Papirüsü gibi metinlerde göz hastalıklarını tanımladılar, ancak kornea açıkça tanımlanmamıştı.
• ~MÖ 400: Yunan filozof Hipokrat ve takipçileri gözü daha ayrıntılı olarak tanımlamaya başladılar, muhtemelen kornea olan, ancak böyle adlandırılmayan şeffaf bir “tunik”ten bahsettiler.
• ~MÖ 350: Aristoteles, biyolojik çalışmalarında, hayvanlarda ve insanlarda gözün yapısını gözlemledi, açık bir ön tabaka olduğunu fark etti ve korneanın rolünü anlamak için erken bir temel oluşturdu.

Klasik ve Ortaçağ Dönemleri

• ~MS 150: Romalı hekim Galen, gözün anatomisini diseksiyonlara (çoğunlukla hayvanlar üzerinde) dayanarak tanımladı. Korneaya, Yunanca “keras” (boynuz) kelimesinden türetilen “keratoeides” (boynuz benzeri tabaka) adını verdi ve bu, ona ilişkin en erken özel referanslardan birini işaret ediyor.
• ~MS 1000: Fars hekim İbn Sina, Galen’in çalışmalarını temel alarak ve korneayı şeffaf bir koruyucu tabaka olarak tanımlayarak Tıp Kanunu adlı eserinde göz anatomisini belgeledi.
• ~MS 1200’ler: Arap hekim İbn el-Nefis, kornea da dahil olmak üzere göz anatomisi tanımlarını daha da geliştirdi ve ortaçağ Avrupa tıbbını etkiledi.

Rönesans ve Erken Modern Dönem

• 1543: Andreas Vesalius, De Humani Corporis Fabrica adlı eserinde, Galen’in bazı hatalarını düzelterek ve şeffaflığını vurgulayarak kornea da dahil olmak üzere gözün ayrıntılı anatomik çizimlerini sundu.
• 1621: Hollandalı bilim insanı Willebrord Snell, Snell’in kırılma yasasını formüle etti ve daha sonra korneanın ışığı nasıl büktüğünü anlamak için uygulandı, ancak bu bağlantı daha sonra ortaya çıktı.

Bilimsel Devrim ve Aydınlanma

• 1665: Robert Hooke’un Micrographia adlı eseri, kornea gibi dokuların daha ayrıntılı bir şekilde gözlemlenmesine olanak tanıyan mikroskopiyi tanıttı, ancak diğer yapılara daha fazla odaklandı.
• 1704: Antonie van Leeuwenhoek, gelişmiş mikroskoplarını kullanarak, korneanın mikroskobik yapısını tanımladı ve katmanlı bileşimini belirtti. – 1750’ler: Fransız anatomist Jacques Daviel erken katarakt ameliyatları gerçekleştirdi ve korneanın görmedeki rolüne ilişkin bilgiyi dolaylı olarak yakın çalışarak ilerletti.

19. Yüzyılda Atılımlar

• 1830’lar: Alman hekim Friedrich Gustav Jakob Henle, korneanın histolojisini inceleyerek hücresel katmanlarını (epitel, stroma, endotel) tanımladı ve bu, modern anlayış için temel oluşturdu.
• 1851: Hermann von Helmholtz, kornea ve optik özellikleri de dahil olmak üzere gözün daha iyi incelenmesini sağlayan oftalmoskopu icat etti.
• 1898: Avusturyalı göz doktoru Ernst Fuchs, kornea distrofilerini tanımladı ve bunları belirli kornea tabakası anormallikleriyle ilişkilendirdi.

20. Yüzyıl ve Modern Gelişmeler

• 1905: Eduard Zirm, Çek Cumhuriyeti Olomouc’ta ilk başarılı insan kornea naklini (keratoplasti) gerçekleştirerek korneanın cerrahi olarak değiştirilebileceğini kanıtladı; bu da oftalmolojide bir dönüm noktasıydı.
• 1930’lar: Sovyet bir göz doktoru olan Vladimir Filatov, kornea nakli tekniklerini geliştirdi ve kadavra kornealarının kullanımına öncülük etti.
• 1950’ler: Yarık lamba mikroskobunun geliştirilmesi (aslen 1911’de Allvar Gullstrand tarafından, ancak daha sonra yaygın olarak benimsendi) korneanın katmanlarının ayrıntılı klinik incelemesine olanak sağladı.
• 1998: Onlarca yıllık refraktif cerrahi araştırmalarına dayanan ilk başarılı lazer destekli yerinde keratomileusis (LASIK) ameliyatları, görmeyi düzeltmek için korneayı hedef aldı.

21. Yüzyıl

• 2003: İnsan Genomu Projesi’nin tamamlanması, keratokonus gibi genetik kornea bozuklukları üzerine yapılan araştırmalara yardımcı oldu.
• 2010’lar: Biyomühendislikteki gelişmeler, yapay kornealara (keratoprotezler) ve kornea rejenerasyonu için kök hücre tedavilerine yol açtı.

1. Galen. (2nd century). De usu partium corporis humani. In: Kühn, C. G. (Ed.), Claudii Galeni opera omnia, Vol. 4. Leipzig: Cnobloch, pp. 1–864.
2. Vesalius, A. (1543). De humani corporis fabrica libri septem. Basel: Johannes Oporinus.
3. Kepler, J. (1604). Ad Vitellionem paralipomena, quibus astronomiae pars optica traditur. Frankfurt am Main: Claudius Marnius & heirs of Johann Aubrius.
4. Descartes, R. (1637). La Dioptrique. Leiden: Jan Maire.
5. Malpighi, M. (1666). De viscerum structura exercitatio anatomica. Bologna: Giambattista Ferroni.
6. Zinn, J. G. (1755). Descriptio anatomica oculi humani. Göttingen: Vandenhoeck.
7. Scarpa, A. (1801). Anatomicae disquisitiones de auditu et olfactu. Pavia: Typographia Paviae.
8. Bowman, W. (1847). On the structure of the cornea. Philosophical Transactions of the Royal Society of London, 137, pp. 353–380.
   DOI: 10.1098/rstl.1847.0017
9. Schwalbe, G. (1870). Zur Histologie der Cornea und Sklera. Archiv für mikroskopische Anatomie, 6, pp. 154–182.
10. Fuchs, E. (1884). Beiträge zur pathologischen Anatomie des Auges. II. Ueber Keratitis interstitialis. Archiv für Augenheilkunde, 13, pp. 1–38.
11. Duke-Elder, W. S. (1958). System of Ophthalmology, Vol. I: The Eye in Evolution. London: Henry Kimpton.
12. Hogan, M. J., Alvarado, J. A., & Weddell, J. E. (1971). Histology of the Human Eye: An Atlas and Textbook. Philadelphia: W.B. Saunders Company.
13. Maurice, D. M. (1973). The structure and transparency of the cornea. Journal of Physiology, 192(2), pp. 263–270.
14. Smelser, G. K., & Ozanics, V. (1974). Development and Structure of the Cornea. In: Wolff, E. (Ed.), The Anatomy of the Eye and Orbit, 7th ed. London: H.K. Lewis, pp. 345–369.
15. Waring, G. O., Bourne, W. M., Edelhauser, H. F., & Kenyon, K. R. (1982). The corneal endothelium: Normal and pathologic structure and function. Ophthalmology, 89(6), pp. 531–590.