Ligamentum talokalkaneum interosseum

Tarsal sinüste bulunan ve talus ile kalkaneusu birbirine bağlayan bu ligament, ayak stabilitesinde kritik bir rol oynar ve tanınması yüzyıllar boyunca gelişmiştir.

Tarihsel Bağlam ve İlk Açıklamalar

Süreç, bu ligamentin ilk olarak ne zaman belgelendiğinin belirlenmesiyle başladı. İlk araştırmalar anatomik metinlere odaklandı ve “interosseöz tarsal ligament” teriminin 19. yüzyılın başlarında literatürde ortaya çıktığını ortaya koydu. John H. Watters’ın 1833’te yayınlanan “A Treatise on Anatomy, Physiology, and Surgery” adlı eserinde önemli bir referans bulunmuştur; bu eserde bu referans, astragalus (talus) ve os calcis’i (kalkaneus) birbirine bağlayan güçlü, düz bir bant olan “interosseöz veya derin transvers tarsal ligament” olarak tanımlanmıştır. Bu erken tanımlama, anatomistler arasında daha önceki bilgilere işaret ederek, birleşmenin temel bağı olarak rolünü belirtmiştir; ancak daha önceki kesin referanslar hemen belirgin değildir.

Anatomi literatürünün temel taşlarından biri olan Gray’s Anatomy’nin daha fazla araştırılması, 1858’deki ilk baskının benzer bir tanımlama içerdiğini ve buna “interosseöz talokalkaneal veya derin transvers tarsal ligament” Anatomi: Tanımlayıcı ve Cerrahi olarak atıfta bulunduğunu gösterdi. Bu tutarlılık, 19. yüzyılın ortalarında, Gray’in çalışmasının isimlendirmesini ve önemini sağlamlaştırmasıyla, bağın iyi tanındığını gösteriyordu. 1833 metni gibi daha önceki baskıların incelenmesi, varlığını doğruladı ve keşfin muhtemelen 1858’den önce, muhtemelen 1800’lerin başında veya 18. yüzyılın sonlarında kök saldığını gösteriyordu, ancak William Cowper (1737) ve Bernhard Siegfried Albinus (1747) gibi daha önceki belirli metinler açıkça bahsedilmediğinden, terminolojinin evrimleşmiş olabileceğini düşündürüyordu.

Adlandırma ve Standardizasyonun Evrimi

“Ligamentum talokalkaneum interosseum” adlandırması Latince anatomik adlandırma kurallarını yansıtır ve standardizasyonu muhtemelen 1955’te yayınlanan Nomina Anatomica ile Uluslararası Anatomik Adlandırma Komitesi tarafından etkilenmiştir. Ancak, “interosseöz talokalkaneal ligament” terimi Gray’s Anatomy’de görüldüğü gibi en az 1858’de ve Watters’ın 1833 metninde kanıtlandığı gibi muhtemelen daha önce de kullanılıyordu. Bu evrim, anatomik terminolojinin kademeli olarak iyileştirilmesini vurgular ve bağın tanımı metinler boyunca işlev ve konum açısından tutarlı kalır.

Klinik ve Fonksiyonel Önemli Noktalar

Bağın klinik önemi, özellikle O’Connor’ın 1958’de tarsal sinüste ağrı ve instabilite içeren bir durum olan sinüs tarsi sendromunu tanımlamasıyla 20. yüzyılın ortalarında belirginleşti ve bu bağ doğrudan bu bağı içeriyordu Sinüs Tarsi Sendromu: Klinik Bir Varlık. Bu, tamamen anatomik tanımadan klinik uygulamaya geçişi işaret etti ve ayak rahatsızlıklarındaki rolünü vurguladı. Sonraki araştırmalar, örneğin Tochigi ve ark. tarafından 2004 yılında yapılan ve Foot & Ankle International’da yayınlanan “Subtalar eklem stabilitesinde interosseöz talokalkaneal ligamentin rolü” başlıklı çalışma, biyomekanik içgörüler sunarak subtalar eklem stabilitesini korumadaki kritik işlevini gösterdi Subtalar eklem stabilitesinde interosseöz talokalkaneal ligamentin rolü. Bu çalışma, diğerlerinin yanı sıra, daha sonraki makalelerde açıklanan bağ rekonstrüksiyon teknikleri gibi modern cerrahi ve terapötik yaklaşımlara katkıda bulunmuştur.

Ek Hususlar ve Modern İçgörüler

Modern görüntüleme, özellikle MRI, radyoloji referanslarında belirtildiği gibi, bu bağ da dahil olmak üzere tarsal sinüs yapılarının görüntülenmesini geliştirmiştir Tarsal sinüs | Radyoloji Referans Makalesi. Bu, 1958’de ilk kez klinik olarak tanımlanan sinüs tarsi sendromu gibi ilgili durumların daha iyi teşhis edilmesine yol açmıştır. Bağın, bol miktarda mekanoreseptörle propriosepsiyon ve stabilitedeki rolü, 2023’te yayınlanan ve devam eden araştırmaları yansıtan “Sinüs Tarsi Sendromunun Evrimi – Altta Yatan Patoloji Nedir? – Kritik Bir İnceleme” Sinüs Tarsi Sendromunun Evrimi gibi çalışmalarda daha ayrıntılı olarak açıklanmıştır.

• Smith, J. W. (1958). The ligamentous structures in the canalis and sinus tarsi. Journal of Anatomy, 92(Pt 4), 616–620.
• Cahill, D. R. (1965). The anatomy and function of the contents of the human tarsal sinus and canal. Anatomical Record, 153(1), 1–18.
• Meyer, J.-M., Garcia, J., Hoffmeyer, P., & Fritschy, D. (1988). The subtalar sprain: A roentgenographic study. Clinical Orthopaedics and Related Research, 226, 169–173.
• Kjærsgaard-Andersen, P., Wethelund, J. O., Helmig, P., & Søballe, K. (1988). The stabilizing effect of the ligamentous structures in the sinus and canalis tarsi on movements in the hindfoot: An experimental study. American Journal of Sports Medicine, 16(5), 512–516.
• Harper, M. C. (1991). The lateral ligamentous support of the subtalar joint. Foot & Ankle, 11(6), 354–358.
• Kato, T. (1995). The diagnosis and treatment of instability of the subtalar joint. Journal of Bone and Joint Surgery. British Volume, 77-B(3), 400–406.
• Hintermann, B., Sommer, C., & Nigg, B. M. (1995). Influence of ligament transection on tibial and calcaneal rotation with loading and dorsi-plantarflexion. Foot & Ankle International, 16(9), 567–571.
• Pisani, G. (1996). Chronic laxity of the subtalar joint. Orthopaedics, 19(5), 431–437.
• Ishii, T., Miyanaga, S., Fukubayashi, T., & Hayashi, K. (1996). Subtalar stress radiography using forced dorsiflexion and supination. Journal of Bone and Joint Surgery. British Volume, 78-B(1), 56–60.
• Knudson, G. A., Kitaoka, H. B., Lu, C.-L., Luo, Z. P., & An, K.-N. (1997). Subtalar joint stability: Talocalcaneal interosseous ligament function studied in cadaver specimens. Acta Orthopaedica Scandinavica, 68(5), 442–446.
• Tochigi, Y., Yoshinaga, K., Wada, Y., & Moriya, H. (1998). Acute inversion injury of the ankle: Magnetic resonance imaging and clinical outcomes. Foot & Ankle International, 19(11), 724–729.
• Waldecker, U., & Blatter, G. (2001). Sonographic measurement of instability of the subtalar joint. Foot & Ankle International, 22(1), 42–46.
• Tochigi, Y., Amendola, A., Rudert, M. J., Baer, T. E., Brown, T. D., Hillis, S. L., & Saltzman, C. L. (2004). The role of the interosseous talocalcaneal ligament in subtalar joint stability. Foot & Ankle International, 25(8), 588–596.
• Li, S. Y., Hou, Z. D., Zhang, P., Li, H. L., Ding, Z. H., & Liu, Y. J. (2013). Ligament structures in the tarsal sinus and canal. Foot & Ankle International, 34(12), 1729–1736.
• Bixby, S. D., Jarrett, D. Y., Johnston, P., Mahan, S. T., & Kleinman, P. K. (2016). Posteromedial subtalar coalitions: prevalence and associated morphological alterations of the sustentaculum tali. Pediatric Radiology, 46(8), 1142–1149.
• Krähenbühl, N., Horn-Lang, T., Hintermann, B., & Knupp, M. (2017). The subtalar joint: A complex mechanism. EFORT Open Reviews, 2(7), 309–316.
• Kim, T. H., Moon, S. G., Jung, H. G., & Kim, N. R. (2017). Subtalar instability: imaging features of subtalar ligaments on 3D isotropic ankle MRI. BMC Musculoskeletal Disorders, 18(1), 475.
• Yamaguchi, R., Nimura, A., Amaha, K., Yamaguchi, K., Segawa, Y., Okawa, A., & Akita, K. (2018). Anatomy of the Tarsal Canal and Sinus in Relation to the Subtalar Joint Capsule. Foot & Ankle International, 39(11), 1360–1369.
• Bartoníček, J., Rammelt, S., & Naňka, O. (2018). Anatomy of the Subtalar Joint. Foot and Ankle Clinics, 23(3), 315–340.
• Pereira, B. S., Andrade, R., Espregueira-Mendes, J., Marano, R. P. C., Oliva, X. M., & Karlsson, J. (2021). Current Concepts on Subtalar Instability. Orthopaedic Journal of Sports Medicine, 9(8), 23259671211021352.