Muskulus oblikus internus abdominis

Karın kaslarının, özellikle de musculus obliquus internus abdominis’in (iç oblik karın kası) anlaşılması ve tedavi edilmesinin tarihi, çeşitli dönüm noktalarına sahne olmuştur. Bu kilometre taşları, hem modern tıbbı hem de temel kas fonksiyonlarını anlamamızı şekillendiren anatomi, cerrahi teknikler ve abdominal fonksiyon anlayışındaki gelişmeleri ortaya koymaktadır.

1. Galen’in Karın Kasları Üzerine Gözlemleri (MS 2. Yüzyıl)

• Önde gelen Romalı hekim Galen (MS 130-200 civarı), insan diseksiyonu genellikle kısıtlı olduğundan, insan anatomisini anlamak için hayvanların erken diseksiyonlarını yapmıştır. Bu çalışmalar sayesinde çok katmanlı karın kaslarının varlığını fark etmiş, bunların hayati organlar etrafındaki koruyucu rollerine ve solunumdaki önemlerine dikkat çekmiştir.
• Bulguları eksik ve hayvan modellerine dayandığı için bazen hatalı olsa da, Galen’in gözlemleri bin yılı aşkın bir süre boyunca tıbbi anlayışı etkileyen anatomik bir temel oluşturdu. Çalışmaları, kasların duruş ve stabilitedeki rollerini vurgulamış ve karnın sindirimin ötesindeki hayati öneminin altını çizmiştir.

2. Rönesans ve Vesalius’un İnsan Diseksiyonları (1543)

• Genellikle modern anatominin babası olarak adlandırılan Andreas Vesalius, 1543 yılında detaylı insan diseksiyonu yoluyla anatomik çalışmada devrim yaratan De Humani Corporis Fabrica (İnsan Vücudunun Yapısı Üzerine) kitabını yayınladı. İç oblik de dahil olmak üzere karın kaslarının farklı katmanlarını tanımladı ve bunların kökenlerini, girişlerini ve lif yönelimlerini benzeri görülmemiş bir doğrulukla tanımladı.
• Vesalius, gözlemleri hayvan örneklerinden ziyade doğrudan insan diseksiyonlarına dayandığı için Galenik metinlerden gelen çok sayıda yanlış anlamayı düzeltti. Çalışmaları, katmanlı karın kaslarının gövde hareketine, duruşa ve karın içi basınç düzenlemesine nasıl katkıda bulunduğunu anlamak için zemin hazırladı.

3. Giovanni Borelli tarafından Kas Fonksiyonunun Keşfi (17. Yüzyıl)

• İtalyan bilim adamı ve biyomekaniğin öncülerinden Giovanni Borelli, 17. yüzyılda kas mekaniği üzerine çalışmış ve karın kaslarının harekete nasıl katkıda bulunduğunu araştırmıştır. Borelli, De Motu Animalium (Hayvanların Hareketi Üzerine) adlı çalışmasında, iç oblik de dahil olmak üzere karın kaslarının vücut rotasyonunu destekleme ve duruşu stabilize etme işlevini tanımlamıştır.
• Borelli’nin çalışması, mekanik prensipleri kullanarak kas işlevine yönelik ilk bilimsel araştırmalardan birine işaret ederek, oblik kasların gövdenin dönmesini ve bükülmesini nasıl kolaylaştırdığının anlaşılmasını ilerletmiştir. Bu, fiziğin biyolojik işleve uygulanmasında önemli bir adımdı ve gelecek yüzyıllarda biyomekaniği etkiledi.

4. Xavier Bichat ve Doku Sınıflandırması (18. Yüzyıl)

• 18. yüzyılda Fransız anatomist Xavier Bichat, vücudu bir organlar topluluğu olarak görmekten uzaklaşarak dokuları farklı türler halinde sınıflandırdı. Kasları belirli işlevsel doku sistemleri olarak kategorize etme çalışmaları, karın kasları da dahil olmak üzere kas gruplarının daha odaklanmış bir şekilde incelenmesinin önünü açtı.
• Bichat’ın sınıflandırmaları, anatomistlerin ve doktorların kas gruplarının duruş, hareket ve iç destekte oynadığı farklı rolleri takdir etmelerine yardımcı oldu; bu, çekirdek stabilite ve karın fonksiyonu çalışmalarını ilerleten temel bir anlayıştı.

5. Erken Abdominal Cerrahi ve Kas Katmanı Bilgisinin Önemi (19. Yüzyıl)

• Joseph Lister’in öncülük ettiği antiseptik cerrahi tekniklerinin 19. yüzyılda ortaya çıkmasıyla birlikte karın cerrahisi daha güvenli hale gelmiştir. Cerrahlar, kas işlevini veya bütünlüğünü tehlikeye atmadan iç organlara erişmek ve tedavi etmek için iç oblik de dahil olmak üzere karın kası katmanları hakkında ayrıntılı bilgiye ihtiyaç duydu.
• Bu dönemde apandisit ameliyatlarında ve fıtık onarımlarında artış görüldü; bu ameliyatlarda iç oblik kasın bilinmesi ve karın duvarındaki rolü çok önemliydi. Cerrahların bu kaslara aşina olması, anatomik çalışmanın pratik önemini vurgulayarak daha hassas insizyonlara ve daha güvenli ameliyat sonrası sonuçlara olanak sağladı.

6. Karın Duvarı ve Kasık Fıtıklarını Anlamak (20. Yüzyıl)

• Kasık fıtığı onarımları 20. yüzyılda karın cerrahisinin odak noktası haline gelmiştir. Cerrahlar, iç oblik kasın diğer karın kaslarıyla birlikte karın duvarının stabilize edilmesinde ve fıtığın önlenmesinde önemli bir rol oynadığını öğrendi.
• 1880’lerdeki Bassini tekniği ve daha sonraki modifikasyonlar gibi yeni cerrahi teknikler, inguinal kanalı güçlendirmek için internal oblik dikişe dayanıyordu. Bu teknikler, karın duvarının bütünlüğünü yeniden sağlamak ve nüks oranlarını azaltmak için internal oblikin yapısal rolünden yararlanarak modern fıtık onarımının temelini oluşturmuştur.

7. Elektromiyografi ve Karın Kası Fonksiyon Çalışmaları (20. Yüzyılın Ortaları)

• Elektromiyografinin (EMG) 20. yüzyılın ortalarında ortaya çıkmasıyla birlikte araştırmacılar, iç oblik de dahil olmak üzere kasların elektriksel aktivitesini gerçek zamanlı olarak inceleyebilmiştir. EMG, gövde rotasyonu, bükülme ve solunum sırasında karın kaslarının spesifik aktivasyon modellerine ilişkin içgörüleri ortaya çıkardı.
• Bu teknoloji, bilim insanlarının iç oblik ve diğer karın kaslarının karmaşık hareketlerde birlikte nasıl çalıştığını anlamalarına yardımcı olarak spor hekimliği, fizik tedavi ve ergonomik tasarım alanlarındaki ilerlemelere katkıda bulundu. EMG çalışmaları, iç oblik kasın tek taraflı rotasyonda ve gövdenin stabilize edilmesinde çok önemli olduğunu doğruladı ve bu da o zamandan beri fitness ve rehabilitasyonda çekirdek güçlendirme programlarını bilgilendirdi.

8. Modern Core Stabilite ve Rehabilitasyon Teknikleri (20. Yüzyılın Sonlarından Günümüze)

• Çekirdek stabilitesinin anlaşılması ilerledikçe, iç oblik stabil bir çekirdeğin korunması, sırt ağrısının önlenmesi ve atletik performansın desteklenmesinin ayrılmaz bir parçası olarak kabul edildi. 20. yüzyılın sonlarında, çekirdek stabilizasyon egzersizleri, dengeyi iyileştirmek, yaralanma riskini azaltmak ve fonksiyonel hareketi geliştirmek için iç oblik bölgeyi hedef alarak fizik tedavide temel bir unsur haline geldi.
• Pilates gibi teknikler ve fizik tedavide iç oblik ve çevresindeki kasları çalıştırmaya odaklanan hedefe yönelik core egzersizleri artık bel ağrısını yönetmede, duruşu iyileştirmede ve sporcularda performansı artırmada standart hale gelmiştir. Bu anlayış, karın duvarına ilişkin anatomik ve fizyolojik bilgilerin yüzyıllar süren evrimine dayanmaktadır.

• Vesalius, A. (1543). De Humani Corporis Fabrica Libri Septem [On the Fabric of the Human Body].
• Bichat, X. (1800). Anatomie Générale Appliquée à la Physiologie et à la Médecine. Brosson et Gabon.
• Lister, J. (1867). “On the Antiseptic Principle in the Practice of Surgery.” The Lancet, 90(2299), 353–356.
• Bassini, E. (1890). “Nuovo Metodo Operatorio per la Cura Radicale dell’Ernia Inguinale.” Archivio di Medicina, 10, 202–224.
• Basmajian, J. V., & Stecko, G. (1963). “The Role of Muscles in Arch Support of the Foot.” Journal of Bone and Joint Surgery, 45(7), 1184–1190.
• Borelli, G. A. (1989). On the Movement of Animals (De Motu Animalium). Springer-Verlag.
• Hodges, P. W., & Richardson, C. A. (1997). “Contraction of the Abdominal Muscles Associated with Movement of the Lower Limb.” Physical Therapy, 77(2), 132–142.
• Galen. (2002). On the Natural Faculties (Translated by A. J. Brock). Loeb Classical Library.
• Willard, F. H., Vleeming, A., Schuenke, M. D., Danneels, L., & Schleip, R. (2012). “The Thoracolumbar Fascia: Anatomy, Function, and Clinical Considerations.” Journal of Anatomy, 221(6), 507–536.
• Behnke, R. S. (2012). Kinetic Anatomy (3rd ed.). Human Kinetics.
• Rohen, J. W., Yokochi, C., & Lutjen-Drecoll, E. (2015). Color Atlas of Anatomy: A Photographic Study of the Human Body (8th ed.). Wolters Kluwer.
• Moore, K. L., Dalley, A. F., & Agur, A. M. R. (2017). Clinically Oriented Anatomy (8th ed.). Wolters Kluwer.
• Drake, R. L., Vogl, W., & Mitchell, A. W. (2019). Gray’s Anatomy for Students (4th ed.). Elsevier.
• Standring, S. (2020). Gray’s Anatomy: The Anatomical Basis of Clinical Practice (42nd ed.). Elsevier.