Tinea cruris

Tinea cruris aşağıdaki belirtilerle kendini gösterir:

1. Ciltte Kızarıklık ve Enflamasyon: Etkilenen bölgeler, tipik olarak kasıklar, iç uyluklar ve kalçalar, keskin, iyi tanımlanmış kenarları olan kırmızı lekeler veya plaklar geliştirir.
2. Egzama ve Kaşıntı: Hastalar, terleme veya fiziksel aktivite ile daha da kötüleşebilen rahatsız edici kaşıntı yaşarlar.
3. Ödem (Şişlik): Etkilenen ciltte hafif şişme veya şişkinlik oluşabilir.
4. Pullanma ve Plaklar: Enfeksiyon kuru, pul pul deri veya kalınlaşmış yamalar (plaklar) oluşmasına neden olabilir.
5. Kabarcıklar, Püstüller ve Maserasyon: Bazı durumlarda, hastalarda genellikle maserasyonun (cildin yumuşaması ve parçalanması) eşlik ettiği blisterler, püstüller veya yara gelişebilir.
6. Skrotumun Korunması: İlginç bir şekilde, enfeksiyon genellikle skrotumu içermez, bu da candidiasis gibi diğer mantar enfeksiyonlarından ayırt edici önemli bir özelliktir.

Tinea cruris, öncelikle dermatofitlerden kaynaklanır:

• Trichophyton rubrum**
• Epidermophyton floccosum

Bu mantarlar sıcak, nemli ortamlarda gelişir ve çeşitli yollarla bulaşabilir:

1. Kişiden Kişiye Temas: Enfekte bir kişinin cildiyle doğrudan temas.
2. Otoinokülasyon: Mantarlar, hastanın vücudunun ayaklar gibi enfekte olmuş başka bir bölgesinden yayılabilir (tinea pedis veya atlet ayağı).
3. Kirlenmiş Nesneler: Havlu, giysi veya mantarla kirlenmiş diğer eşyalar yoluyla bulaşma.
4. Çevresel Maruziyet: Soyunma odalarında**, *yüzme havuzlarında* veya spor salonlarında bulunanlar gibi kirlenmiş yüzeylerle temas.

Tinea cruris gelişme olasılığını artıran çeşitli faktörler vardır:

• Yüksek ısı ve nem**: Tropikal iklimlerde ve yaz aylarında yaygındır.
• Terleme**: Aşırı terleme mantar üremesine elverişli bir ortam yaratabilir.
• Sıkı giysiler: Dar giysiler veya iç çamaşırları giymek nemi hapsedebilir ve sürtünmeyi artırarak duyarlılığı artırabilir.
• Atletik faaliyetler**: Sporcular, özellikle de temas sporlarıyla uğraşanlar, bu enfeksiyona daha yatkındır.
• Obezite**: Nemi hapseden deri kıvrımları mantar enfeksiyonu riskini artırır.
• Bozulmuş hijyen**: Kötü hijyen alışkanlıkları dermatofitlerin büyümesine ve yayılmasına katkıda bulunabilir.

Tinea cruris tanısı öncelikle kliniktir ve aşağıdakilere dayanır:

1. Hasta öyküsü: Semptomlar, çevre ve hijyen alışkanlıkları önemli ipuçlarıdır.
2. Fiziksel muayene: İyi tanımlanmış sınırları ve merkezi temizliği olan karakteristik döküntü genellikle tanı için yeterlidir.
3. Laboratuvar yöntemleri:

• Mikroskopi**: Etkilenen bölgenin kazınması ve mikroskop altında incelenmesi mantar unsurlarını ortaya çıkarabilir.
• Potasyum Hidroksit (KOH) Testi: Bu basit test cilt hücrelerinin çözülmesine yardımcı olur ve mantar unsurlarının mikroskop altında daha görünür olmasını sağlar.
• Kültür: Mantar kültürleri enfeksiyona neden olan spesifik türlerin belirlenmesine yardımcı olabilir, ancak buna nadiren ihtiyaç duyulur.

Ayırıcı Tanı

Tinea cruris’i taklit edebilecek durumlar şunlardır:

1. Kandidiyaz: Tinea krurisin aksine, kandidiyaz genellikle skrotumu tutar ve satellit lezyonlar (ana döküntüyü çevreleyen küçük püstüller) ile kendini gösterir.
2. İntertrigo: Deri kıvrımlarında, genellikle mantar tutulumu olmadan, ancak bazen ikincil enfeksiyonla komplike hale gelen iltihaplı bir durum.

Tinea cruris tipik olarak topikal antifungaller ve hijyen önlemleri kombinasyonu ile tedavi edilir.

Tıbbi Olmayan Tedavi

1. Bölgeyi Kuru Tutun: Etkilenen bölgelerde nem birikimini önlemek, mantar enfeksiyonlarını yönetmek ve önlemek için çok önemlidir. Hastalar şunları yapmalıdır:

• Duş aldıktan veya terledikten sonra kasık ve uyluk bölgesini iyice kurulayın.
• Bölgeyi kuru tutmak için pudralar veya emici malzemeler kullanın.

1. Bol, Nefes Alabilen Giysiler Giyin: Giysiler pamuktan veya diğer nefes alabilen kumaşlardan yapılmalı ve sürtünmeyi ve nem birikimini azaltmak için sıkı kemerlerden kaçınılmalıdır.
2. Uygun Hijyen:

• Kasık bölgesinde nemi önlemek için idrarı iyice silin.
• Enfeksiyonu yayabilecek havlu, giysi veya hijyen ürünlerini** paylaşmaktan kaçının.

İlaçlar

1. Topikal Antifungaller:

• Yaygın ilk basamak tedaviler arasında krem, toz veya merhem şeklinde bulunan klotrimazol, ekonazol veya terbinafin yer alır.
• Terbinafin** daha kısa tedavi süresi ve daha yüksek etkinliği nedeniyle sıklıkla tercih edilir.

1. Oral Antifungaller: Ağır vakalarda veya enfeksiyon topikal tedaviye yanıt vermiyorsa, itrakonazol veya terbinafin gibi sistemik antifungal ajanlar reçete edilebilir.
2. Ek Tedaviler:

• Çinko Oksit** veya çinko bazlı merhemler yatıştırıcı ve kurutucu özellikleri nedeniyle kullanılabilir.
• Antipruritik ajanlar** (örneğin, lidokain, mentol veya uçucu yağlar) kaşıntıdan kurtulma sağlayabilir.
• Cadı fındığı** gibi Bronzlaştırıcı ajanlar etkilenen bölgenin kurumasına yardımcı olur.
• Glukokortikoidler** (steroidler) inflamasyonu azaltmak için antifungallerle birlikte reçete edilebilir, ancak bağışıklık tepkisini daha fazla baskılamaktan kaçınmak için kullanımları dikkatli olmalıdır.
• Dezenfektanlar**: Bunlar enfekte bölgeyi *temizlemek* için kullanılabilir ve ikincil bakteriyel enfeksiyon risklerini azaltır.

• İyi kişisel hijyen**: Kasıkların ve uylukların düzenli olarak yıkanması ve terledikten veya duş aldıktan sonra bölgenin iyice kurulanmasının sağlanması.
• Kişisel eşyaları paylaşmaktan kaçının**: Havlular, giysiler ve spor malzemeleri paylaşılmamalıdır.
• Uygun kıyafetler**: Özellikle sıcak veya nemli ortamlarda bol, nemi emen giysiler giyilmelidir.
• Eşlik eden mantar enfeksiyonlarının tedavisi: Sporcu ayağı gibi diğer mantar enfeksiyonlarının tedavi edilmesi tinea cruris’in tekrarlama olasılığını azaltabilir.

1. Ely, J. W., Rosenfeld, S., & Seabury Stone, M. (2014). “Diagnosis and management of tinea infections”. American Family Physician, 90(10), 702-710.
2. Gupta, A. K., & Chaudhry, M. M. (2015). “Tinea cruris: epidemiology, clinical features, treatment, and prevention”. Journal of the American Academy of Dermatology, 72(6), 1093-1099. https://doi.org/10.1016/j.jaad.2014.09.055
3. Havlickova, B., Czaika, V. A., & Friedrich, M. (2008). “Epidemiological trends in skin mycoses worldwide”. Mycoses, 51(S4), 2-15. https://doi.org/10.1111/j.1439-0507.2008.01606.x
4. Hay, R. J., & Ashbee, H. R. (2021). “Dermatophytosis: clinical forms and treatment”. Journal of Infection, 83(4), S45-S48. https://doi.org/10.1016/j.jinf.2021.05.003
5. Nenoff, P., Krüger, C., Schaller, J., Ginter-Hanselmayer, G., & Tietz, H. J. (2014). “Mycology – an update part 2: dermatomycoses: clinical picture and diagnostics”. Journal of the German Society of Dermatology, 12(9), 749-777. https://doi.org/10.1111/ddg.12401
6. Hart, R., & Kalfayan, B. (1995). “Tinea cruris: management and treatment”. Postgraduate Medicine, 98(4), 111-116. https://doi.org/10.1080/00325481.1995.11945860
7. Strickler, A., & Halder, R. M. (2007). “Common fungal infections in athletes and their treatment”. Clinics in Sports Medicine, 26(3), 407-414. https://doi.org/10.1016/j.csm.2007.03.010
8. Drake, L. A., Dinehart, S. M., Farmer, E. R., Goltz, R. W., Graham, G. F., Hordinsky, M. K., … & Whitaker, D. C. (1996). “Guidelines of care for superficial mycotic infections of the skin: tinea corporis, tinea cruris, tinea faciei, tinea manuum, and tinea pedis”. Journal of the American Academy of Dermatology, 34(2), 282-286. https://doi.org/10.1016/S0190-9622(96)80005-X