Ergoelektrokardiyografi (Egzersiz Elektrokardiyografisi)
Bu yöntem, kalbin elektriksel aktivitesinin fiziksel aktivite (egzersiz) sırasında analiz edilmesini sağlayan bir tanısal testtir. Genellikle bir koşu bandı veya bisiklet ergometresi kullanılarak yapılır. Temel amacı, kalbin artan iş yüküne nasıl tepki verdiğini değerlendirmek ve koroner arter hastalığı, aritmi veya egzersize bağlı semptomların (örn. göğüs ağrısı, nefes darlığı) nedenlerini araştırmaktır.
Ergoelektrokardiyogram (Egzersiz EKG’si)
Test sırasında kaydedilen elektriksel verilerin grafiksel çıktısıdır. Bu sonuçlar, kalp ritmi bozuklukları, iskemi (kan akımı azlığı) veya ST segment değişiklikleri gibi patolojik bulguları tespit etmek için analiz edilir. Özellikle myokard enfarktüsü sonrası rehabilitasyon veya fiziksel kapasitenin ölçülmesi gibi durumlarda da kullanılır.
Önemli Noktalar:
- Test Protokolleri: Bruce protokolü (koşu bandında kademeli artan hız/eğim) sık kullanılır.
- Endikasyonlar: Koroner arter hastalığı şüphesi, egzersiz toleransının değerlendirilmesi.
- Riskler: Nadiren aritmi, hipotansiyon veya miyokardiyal iskemi tetiklenebilir.
- Resting EKG’den Farkı: Kalbin dinamik stres altındaki performansını yansıtır, sessiz iskemiyi ortaya çıkarabilir.
Keşif
Ergoelektrokardiyografi (genellikle “Ergo-EKG” ya da “Belastungs-EKG” olarak adlandırılır), kalbin egzersiz sırasındaki elektriksel aktivitesini ölçmeye yarayan bir yöntemdir. Bu tekniğin gelişimi, hem elektrokardiyografinin (EKG) keşfine hem de egzersiz fizyolojisi alanındaki ilerlemelere dayanır. Ergoelektrokardiyografinin tarihi, birkaç temel dönüm noktasına ayrılabilir:
- Elektrokardiyografinin Temelinin Atılması (19. yüzyıl sonu – 20. yüzyıl başı):
Elektrokardiyografinin temelleri, Hollandalı fizyolog Willem Einthoven’in 1903 yılında icat ettiği “string galvanometre” ile atılmıştır. Einthoven, kalbin elektriksel aktivitesini kaydetmiş ve 1906’da bugün “Einthoven üçgeni” olarak bilinen kavramı tanımlamıştır. Elektrokardiyografi böylece tıbbi tanı alanında kullanılmaya başlanmıştır. - Egzersiz Fizyolojisinin Gelişimi (20. yüzyıl başı):
1920’lerde ve 1930’larda, egzersizin kardiyovasküler sistem üzerindeki etkilerini araştıran çalışmalar hız kazandı. Egzersiz sırasında kan basıncı, kalp atım hızı ve EKG değişikliklerinin izlenmesi, özellikle angina pectoris gibi hastalıkların tanısında önem kazandı. - Ergoelektrokardiyografinin Klinik Kullanıma Girişi (1940’lar–1950’ler):
1940’larda ve 1950’lerde, egzersiz testi ile EKG kaydı birlikte kullanılmaya başlanmıştır. Özellikle Master İki Aşamalı Testi (“Master two-step test”) gibi standart egzersiz protokolleri geliştirilmiştir. Bu protokoller, kalp hastalıklarının erken teşhisi için geliştirilmiştir. - Modern Ergoelektrokardiyografi Sistemlerinin Gelişimi (1960’lar sonrası):
1960’lardan itibaren, elektromekanik bisiklet ergometreleri ve motorlu koşu bantları ile donatılmış sistemler, daha kontrollü ve standartize edilebilir egzersiz testleri yapılmasına olanak tanımıştır. Aynı zamanda EKG kayıt cihazlarında da gelişmeler olmuş, daha fazla derivasyonlu ve sürekli kayıt yapabilen sistemler ortaya çıkmıştır. - Gelişmiş Protokoller ve Bilgisayarlı Analiz (1970’ler–günümüz):
Bruce protokolü gibi standartlaşmış egzersiz test protokollerinin geliştirilmesi (1963) ile birlikte, Ergo-EKG hem araştırmada hem de klinikte yaygınlaşmıştır. Bilgisayar destekli EKG analiz sistemleri, egzersiz sırasındaki küçük değişimlerin bile hızlıca saptanabilmesini mümkün kılmıştır.
Ergoelektrokardiyografi, günümüzde koroner arter hastalığı başta olmak üzere birçok kardiyovasküler hastalığın tanısında ve prognoz tayininde rutin bir yöntem haline gelmiştir.
İleri Okuma
- Einthoven, W. (1903). Über die Form des menschlichen Elektrokardiogramms. Pflügers Archiv für die gesamte Physiologie des Menschen und der Tiere, 99(1-2), 472–480.
- Einthoven, W. (1906). Le télécardiogramme. Archives Internationales de Physiologie, 4, 132–164.
- Master, A. M., & Rosenfeld, I. (1935). The diagnosis of coronary artery disease: angina pectoris, coronary insufficiency, and myocardial infarction with the aid of the two-step exercise test. JAMA, 104(9), 715–718.
- Bruce, R. A., Kusumi, F., & Hosmer, D. (1973). Maximal oxygen intake and nomographic assessment of functional aerobic impairment in cardiovascular disease. American Heart Journal, 85(4), 546–562.
- Froelicher, V. F., & Myers, J. (2006). Exercise and the Heart (5th ed.). Philadelphia: Elsevier Saunders.
