İberogast

İberogast‘ın tarihi, geleneksel bitkisel tıp ile modern farmakolojik araştırmaların sentezinin dikkate değer bir örneğidir. Gelişimi onlarca yılı kapsayan bu yöntem, fitoterapi, farmakoloji ve gastroenteroloji alanındaki bulguları bir araya getiriyor.

Erken temeller (19. yüzyıl – 20. yüzyıl ortası)

Zaten 19. yüzyılda. 18. yüzyılda** Avrupa ve Asya’da çeşitli tıbbi bitkilerin şifalı özellikleri araştırıldı. Özellikle Acı Şekerleme (Iberis amara) sindirimi kolaylaştırıcı bir bitki olarak biliniyordu. Kullanımlarının kökeni geleneksel Avrupa bitkisel tıbbına kadar uzanmaktadır.
Aynı zamanda, daha sonra Iberogast’a dahil edilen diğer bitkilerin (papatya, nane, meyan kökü ve kimyon) etkileri klasik bitkisel tıpta yoğun bir şekilde belgelenmiştir.

1920’lerden 1940’lara kadar olan dönemde farmakologlar tıbbi bitkiler üzerinde sistematik çalışmalar yapmaya başladılar. Özellikle Almanya’da bitkisel ekstraktların mide-bağırsak sistemi üzerindeki etkilerine yönelik çalışmalar yoğunlaşmıştır. Bu, daha sonraki bitkisel kombinasyon tedavilerinin bilimsel temelini oluşturdu.

Iberogast’ın formülasyonu (1950’ler-1960’lar)

Belirleyici dönüm noktalarından biri de Alman hekim ve fitoterapist Dr. Hans-Hermann Löw 1950’lerde. Loew, birkaç tıbbi bitkinin bir araya getirilmesinin, tek tek ekstrelerden daha güçlü bir mide-bağırsak sistemi etkisi yaratabileceğine inanıyordu. Geleneksel tedavi yöntemlerinden ilham alarak fonksiyonel mide-bağırsak şikayetlerini tedavi etmek için bitkisel bir formül geliştirmeye başladı.

Yıllar süren deneyler ve klinik gözlemler sonucunda İberogast ilk kez 1960 yılında formüle edildi. İsmi, ana bileşeni (Iberis amara) ve mide üzerindeki amaçlanan etkiyi (gaster) yansıtıyor. Son formül, gastrointestinal hareketlilik üzerinde hem sakinleştirici hem de uyarıcı etki yaratmak üzere tasarlanmış dokuz tıbbi bitki özünün sinerjik bir kombinasyonunu içeriyordu.

Ticarileştirme ve bilimsel doğrulama (1961–1980)

1961 yılında Iberogast ilk kez Almanya’da piyasaya sürüldü. O zamanki tarif, bugünkü formülasyona büyük ölçüde uyuyordu. Etkili olması ve ciddi yan etkilerinin olmaması nedeniyle, kısa sürede mide rahatsızlığı ve fonksiyonel dispepsi için bitkisel bir ilaç olarak kabul gördü.

1970’li ve 1980’li yıllarda eczacılar ve doktorlar, Iberogast’ın etkinliğini bilimsel olarak kanıtlamak için giderek daha fazla klinik çalışma yürüttüler. Özellikle Alman araştırmacıların çalışmaları, İberogast’ın kanıta dayalı bir fitoterapötik ajan olarak kabul edilmesine katkıda bulunmuştur. Bu çalışmalarda spazmolitik, prokinetik ve antiinflamatuar etkilerin kanıtlandığı görülmüştür.

Modern araştırma ve uluslararası genişleme (1990’lar-2000’ler)

1990’larda Iberogast uluslararası alanda popülerlik kazandı. Avrupa ve Kuzey Amerika’da yapılan çalışmalar fonksiyonel gastrointestinal hastalıklarda etkinliğini ve güvenliğini doğrulamıştır. Aynı zamanda ilaç şirketleri Iberogast’ı giderek daha fazla ülkede dağıtmaya başladı.

2000’li yıllardan itibaren ise tam olarak nasıl etki ettiğine dair bilimsel araştırmalar yoğunlaştı. Modern fitofarmakoloji yöntemleri, Iberogast’ın gastrointestinal hareketliliğin çoklu modülasyonu, inflamasyon medyatörlerinin inhibisyonu ve mide asidi üretimini etkileme yoluyla etki ettiğini göstermiştir. Bu da onun bitkisel ilaç olarak kullanımını desteklemektedir.

Düzenleyici zorluklar ve daha fazla gelişme (2010–günümüz)

2010’lu yıllardan bu yana, özellikle içeriğindeki büyük kırlangıçotu (Chelidonium majus) nedeniyle, Iberogast’ın güvenliği konusunda tartışmalar yaşanıyor; bu bitkinin yüksek dozlarda karaciğer toksisitesine yol açtığı biliniyor. 2018 yılında Federal İlaç ve Tıbbi Cihaz Enstitüsü (BfArM), uzun vadeli kullanımda olası riskleri belirtmek için daha sıkı etiketleme emri verdi.

Bu düzenleyici düzenlemelere rağmen, Iberogast klinik olarak kanıtlanmış etkinliği nedeniyle fonksiyonel gastrointestinal bozuklukların tedavisinde önemli bir bitkisel ilaç olmaya devam etmektedir. Formülasyonun daha da iyileştirilmesi ve uzun vadeli güvenliğin sağlanması yönündeki araştırmalar devam etmektedir.