“İç interkostal kaslar” teriminin etimolojisi Latince ve tanımlayıcı anatomiye dayanır:
- “İnternal” terimi, “içeride” anlamına gelen Latince “internus” kelimesinden gelir ve bu kasların dış interkostal kaslara göre pozisyonuna atıfta bulunur.
- “İnterkostal” iki Latince kelimeden türetilmiştir:
- “inter-” “arasında” anlamına gelir
- “costa” “kaburga” anlamına gelir
Birlikte, “interkostal” kelimesi tam olarak “kaburgalar arasında” anlamına gelir ve bu kasların yerini doğru bir şekilde tanımlar.
Bu kasların Latince adı, doğrudan “iç kaburgalar arası kaslar” anlamına gelen “musculi intercostales interni”dir.
Bu etimolojik dağılım, kaburgalar arasında bulunan ve dış interkostal kaslardan daha derin olan iç interkostal kasların anatomik pozisyonunu ve işlevini yansıtır.
İç Interkostal Kaslar (Musculi Intercostales Interni)
Anatomi ve Yapı:
- Yer: Kaburgalar arasında (interkostal boşluklar) bulunan iskelet kasları, dış interkostal kasların derinliklerindedir. Önde sternumdan arkada kaburga açılarına kadar uzanırlar.
- Ekler: Bir kaburganın üst sınırından kaynaklanır ve üstteki kaburganın alt sınırına yerleşir.
- Lif Yönelimi: Lifleri posteroinferior (dış interkostallara ~90° aşağı ve arkaya doğru) uzanır ve kavisli, dorsokaudal bir kemer oluşturur.
- Alt bölümler:
- İnterosseöz kısım: Kemikli kaburgalar arasında bulunur, zorlu ekshalasyon sırasında aktiftir.
- İnterkondral kısım: Önde kostal kıkırdaklar arasında bulunur; inhalasyona yardımcı olabilir.
İşlevsel Rol:
- Birincil İşlev: Zorlu ekshalasyon sırasında (örneğin egzersiz, öksürme) kaburgaları aşağı doğru bastırır, torasik hacmi azaltır ve havayı dışarı atar.
- Sessiz Nefes Alma: Ekshalasyon genellikle pasiftir (akciğerlerin elastik geri tepmesiyle yönlendirilir), ancak iç interkostallar göğüs kafesini sabitler.
- Sinerjistler: Aktif ekshalasyon sırasında karın kasları (örneğin transversus abdominis) ve transversus torasis ile çalışır.
Diğer Kaslarla İlişkisi:
- Dış İnterkostallar: Yüzeysel ila iç interkostallar; lifler anteroinferior olarak uzanır ve inhalasyon için kaburgaları yükseltir.
- En İç İnterkostallar: En derin katman, işlevsel olarak iç interkostallara benzer ancak daha az kapsamlıdır.
İnnervasyon:
- Nervi Intercostales: Torasik spinal sinirlerin (T1–T11) ventral dalları. T12 siniri, karın duvarını innerve eden subkostal sinire dönüşür.
Klinik ve Fonksiyonel Notlar:
- Solunum Bozukluğu: Bu kaslara verilen hasar (örn. travma, nöromüsküler hastalık) zorla nefes vermeyi engelleyebilir.
- Palpasyon: Şiddetli nefes alma veya öksürme sırasında kaburgalar arasında hissedilir.
- Postüral Rol: Gövde hareketleri sırasında (örn. rotasyon) kaburgaları sabitler.
Spinal Segmentler: Torasik seviyeler T1–T11 (T12’deki subkostal sinir hariç, 12 çift kaburga ile hizalanmıştır).
Özet: İç interkostallar aktif ekshalasyon için gereklidir ve torasik hacmi düzenlemek için dış interkostallarla antagonistik olarak çalışırlar. Anatomik yönelimleri ve innervasyonları solunum mekaniğindeki özel rollerini yansıtır.
Keşif
Antik Temeller: Galen’in Katkıları
İnterkostal kasların bilinen en eski açıklamaları, Roma İmparatorluğu’nda önemli bir hekim olan Galen’e (yaklaşık MS 129-216) kadar uzanmaktadır. MS 200 civarında yazdığı De Anatomicis Administrationibus adlı eserinde Galen, interkostal kasların anatomisini ve işlevini ele almış ve iç interkostal kasların inspiratuvar, dış interkostal kasların ise ekspiratuvar olduğuna inanmıştır. Esas olarak hayvan diseksiyonlarına (örneğin domuzlar, maymunlar) dayanan çalışması, kendi döneminde insan diseksiyonunun yasak olması nedeniyle önemliydi. Bu, bu kasların solunumdaki rolüne dair temel, ancak kusurlu bir anlayış oluşturan ilk kayıtlı sözdür.
Rönesans Devrimi: Vesalius ve İnsan Anatomisi
Rönesans, 1543’te yayınlanan De Humani Corporis Fabrica (De Humani Corporis Fabrica) adlı eseriyle Galen’in görüşlerine meydan okuyan Andreas Vesalius (1514–1564) ile bir paradigma değişimi getirdi. Vesalius, interkostal kaslar da dahil olmak üzere torasik boşluğun ayrıntılı çizimlerini sağlayarak insan diseksiyonları gerçekleştirdi. Galen’in işlevsel yorumlarını düzelterek hem dış hem de iç interkostalların ilham verici rolleri olduğunu öne sürdü, ancak bu daha sonra rafine edildi. Bu çalışma, hayvan temelli anatomiden insan temelli anatomiye geçişi işaret ederek iç interkostalların doğruluğunu ve görünürlüğünü artırdı.
17. Yüzyıl: Solunum Mekaniği ve Oxford Okulu
17. yüzyılda solunum fizyolojisinde önemli ilerlemeler görüldü ve bu da interkostal kas bilgisini dolaylı olarak etkiledi. Robert Hooke (1635–1703) ve Robert Boyle’un da aralarında bulunduğu Oxford Okulu, Hooke’un akciğer şişirme çalışmaları gibi solunum mekaniği üzerine deneyler yürüttü. Sadece interkostal kaslara odaklanmasalar da, torasik duvar dinamikleri üzerine yaptıkları çalışmalar, solunum sırasında göğüs bütünlüğünü korumada kasların rolünün anlaşılmasına katkıda bulundu.
18. Yüzyıl: Nicel İçgörüler
İngiliz bir fizyolog olan Stephen Hales (1677–1761), tarihsel incelemelerde belirtildiği gibi, çalışmasında alveolar boyut ve intratorasik basınçlar gibi yönleri nicelleştirerek solunum anatomisini ilerletti (II. Dünya Savaşı’ndan önce solunum mekaniğinin tarihi). Bu çalışmalar, interkostal kasların torasik mekanikteki önemini dolaylı olarak vurgulayarak, daha sonraki anatomik açıklamalar için nicel bir temel sağladı.
19. Yüzyıl: Gray Tarafından Standardizasyon
Henry Gray’in Gray’s Anatomy of the Human Body adlı eseri, ilk olarak 1858’de yayınlanmış ve 1918 baskısında ayrıntılı olarak açıklanmıştır (Anatomy of the Human Body), iç interkostal kasların anatomik tanımını standardize etmiştir. Bu metin, bunların kaburgaların alt kenarlarındaki kökenlerini, alttaki üst kenarlardaki eklenmelerini ve zorla ekspirasyondaki rollerini içermektedir. Gray’in çalışması, tutarlı anatomik eğitim ve klinik uygulama sağlayarak kesin bir referans haline gelmiştir.
20. Yüzyıl: İşlevsel Açıklama
20. yüzyılın ortalarında elektromiyografide kaydedilen ilerlemeler, interkostal kaslara ilişkin işlevsel içgörüler sağlamıştır. Campbell (1960’lar) ve De Troyer (1980’ler) gibi araştırmacılar, kas aktivitesini incelemek için elektromiyografik teknikler kullandılar ve “İnsanda solunum çabasına interkostal kasların katkısı” (PubMed makalesi) gibi çalışmalarda görüldüğü gibi, iç interkostalların zorunlu ekspirasyondaki rolünü ve solunumdaki yardımcı işlevlerini doğruladılar. Bu çalışmalar anatomiyi fizyolojiyle birleştirerek klinik önemi artırdı.
Modern Çağ: Klinik ve Araştırma Entegrasyonu
Çağdaş araştırmalar, solunum sıkıntısı sendromu (RDS) ve kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) gibi durumlarda iç interkostalların rolünü araştırarak tarihsel temeller üzerine inşa etmeye devam ediyor. Çalışmalar anatomik bilgiyi, Galen’in zamanından bu yana devam eden gelişmeleri yansıtan ventilatör desteğinde kas aktivitesini değerlendirme gibi klinik uygulamalarla bütünleştiriyor
İleri Okuma
- Galen (ca. 2. Jh. n. Chr.). De usu partium corporis humani. [Antike anatomische Beschreibung der Interkostalmuskulatur].
- Vesalius, A. (1543). De humani corporis fabrica libri septem. Basel: Oporinus.
- Boerhaave, H. (1708). Institutiones medicae. Leiden: Langerak.
- Winslow, J. B. (1732). Exposition anatomique de la structure du corps humain. Paris: Guillaume Cavelier.
- Henle, J. (1856). Handbuch der systematischen Anatomie des Menschen. Braunschweig: Vieweg.
- Testut, L. (1889). Traité d’anatomie humaine. Paris: Gaston Doin.
- Gray, H. (1918). Anatomy of the Human Body (20th ed.). Philadelphia: Lea & Febiger.
- Standring, S. (2016). Gray’s Anatomy: The Anatomical Basis of Clinical Practice (41st ed.). Edinburgh: Elsevier.
- Moore, K. L., Dalley, A. F., & Agur, A. M. R. (2014). Clinically Oriented Anatomy (7th ed.). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
- Netter, F. (2019). Atlas of Human Anatomy (7th ed.). Philadelphia: Saunders.
