Kalbin üst odasında meydana gelen ritim bozukluğunu karakterize eder. (Bkz; Atriyal) (Bkz; fibrilasyon)
“Atriyal fibrilasyon” terimi, kalbin üst odacıklarını ifade eden Latince “atrium” kelimesinden ve hızlı, düzensiz kasılmalar anlamına gelen Latince “fibrillatio” kelimesinden türetilmiştir.
Tarihsel Keşif:
Atriyal fibrilasyon ilk olarak 1909 yılında İngiliz doktor Sir Thomas Lewis tarafından tanımlanmıştır. Atriyal fibrilasyonu olan hastalarda elektrokardiyografi (EKG) kullanarak düzensiz, hızlı atriyal aktiviteyi kaydetmiştir. Bu aritminin anlaşılması, teşhis ve tedavi yaklaşımlarındaki ilerlemelerle birlikte zaman içinde gelişmiştir.
Epidemiyoloji
Atriyal fibrilasyon (AF), özellikle nüfusun yaklaşık %1-2’sini etkilediği Almanya’da yaygın bir kardiyak aritmi olarak öne çıkıyor. Özellikle AF, çok sayıda kardiyak ve hatta ekstrakardiyak rahatsızlıklarla ilişkili olarak ortaya çıkabilir.
Klinik sunum
AF ağırlıklı olarak klinik olarak sessiz kalsa da çarpıntıları da hızlandırabilir. Belirgin bir şekilde, senkop gibi semptomlar bradi veya taşiaritmilere atfedilebilir. Ayrıca, AF nedeniyle atriyum ve ventrikül arasındaki senkronizasyonun bozulması, kalp yetmezliği semptomlarını tetikleyebilir veya şiddetlendirebilir. Özellikle endişe verici bir durum, sol atriyumdaki türbülanslı akış koşullarıdır; bu durum, etkisiz kasılmayla birleştiğinde, trombüs oluşumu riskini önemli ölçüde artırır. Bu, belirgin bir tromboembolizm riskine yol açar.
Teşhis Yaklaşımı
EKG: Atriyal fibrilasyonun varlığı, halk arasında “aritmi absoluta” olarak adlandırılan düzensiz QRS kompleksleri ve elektrokardiyogramda (EKG) P dalgalarının belirgin yokluğu ile tanımlanabilir.
Uzun Süreli EKG/Olay Kaydedici: Paroksismal veya aralıklı atriyal fibrilasyon gösteren vakalar için, uzun süreli EKG veya olay kaydedici gibi araçlar paha biçilmez hale gelir ve aritminin doğru şekilde yakalanmasını sağlar.
Tedavi Yöntemleri
En yaygın kardiyak aritmi olan atriyal fibrilasyon (AF), sıklıkla taşikardik ataklar nedeniyle hastaneye yatışa neden olmaktadır. AF, kalp hızı kontrolünden tromboembolik olay riskini azaltmak için antikoagülasyona kadar çeşitli tedavi yaklaşımlarıyla yönetilmektedir.
Kalp hızı kontrolü için ilaç tedavisi
- Digimerck (digoksin): Digoxin için ticari isim olan Digimerck, AF’de kalp hızını kontrol etmek için yaygın olarak kullanılır. İntravenöz 0,25 mg’lık dozaj, 2-3 saat sonra izlenmeli ve gerekirse tekrarlanmalı, toplam 6 ampulü geçmemelidir.
- Beta-blokerler ve benzodiazepinler: 1/2-0-1/2 ila 1-0-1 olarak dozlanan Lexotanil (bromazepam) 3mg ve Beloc (metoprolol) 50mg tedavi rejiminin bir parçasıdır, bromazepam sedasyon için ve metoprolol daha fazla kalp hızı kontrolü için kullanılır.
- Antikoagülasyon: Mevcut antikoagülanların gözden geçirilmesi kritik önem taşır. Hastanın daha önce antikoagülasyonu yoksa, Lovenox (enoksaparin) 1mg/kg bw günde bir kez subkutan veya Xarelto (rivaroksaban) 20mg günde bir kez oral olarak önerilir.
İzleme ve diğer adımlar
- Paroksismal atriyal fibrilasyona işaret edecek spontan kardiyoversiyonun gerçekleşip gerçekleşmediğini belirlemek için ertesi gün açlık kontrol EKG’si gereklidir.
- Spontan kardiyoversiyonun yokluğunda, kısa anestezi altında elektriksel kardiyoversiyon gerçekleştirmeden önce atriyal trombüsü ekarte etmek için bir transözofageal eko (TEE) endikasyonu vardır.
- Başarılı kardiyoversiyon kalıcı atriyal fibrilasyonu gösterirken, başarısızlık kalıcı atriyal fibrilasyonu gösterir.
- Ayrıca, tiroid fonksiyon bozukluğu da AFib’i tetikleyebileceğinden veya kötüleştirebileceğinden, hastanede yatış sırasında tiroid hormonları izlenmelidir.
Pulmoner Ven İzolasyonu (PVI), atriyal fibrilasyon (AF) tedavisinde, özellikle de diğer tedavi yöntemlerinin etkisiz veya uygun olmadığı kanıtlandığında önemli bir prosedürdür. Tüm AF hastaları için evrensel olarak gerekli değildir, ancak belirli koşullar altında çok önemli bir rol oynar:
- Semptomatik Paroksismal AF: PVI en çok antiaritmik ilaçlara iyi yanıt vermeyen semptomatik paroksismal AF hastalarında etkilidir. Özellikle AF atakları pulmoner venlerden kaynaklanan ektopik atımlar tarafından tetiklendiğinde endikedir.
- Persistan AF: Atakların yedi günden uzun sürdüğü persistan AF vakalarında, semptomlar şiddetliyse ve yaşam kalitesini olumsuz etkiliyorsa ve hız kontrolü yerine ritim kontrolü tercih edilen strateji ise PVI düşünülebilir.
- AF Yükünün Azaltılması: PVI, pulmoner venlerdeki aritmojenik odakları izole ederek ve böylece AF ataklarının başlamasını önleyerek hastalardaki AF yükünü önemli ölçüde azaltabilir.
- İlaca Dirençli AF: AF’si farmakolojik tedavilere yanıt vermeyen veya bu ilaçlardan önemli yan etkiler yaşayan hastalar için PVI alternatif bir terapötik yaklaşım sağlar.
- Yaşam Tarzı ve Semptom İyileştirme: Çalışmalar, başarılı PVI’nin AF’li hastalarda semptomları, egzersiz kapasitesini ve yaşam kalitesini iyileştirebileceğini göstermiştir.
Riskler ve Faydalar:
Tüm prosedürler gibi PVI da riskleri beraberinde getirir. Kanama, enfeksiyon veya kalpte veya kan damarlarında hasar gibi potansiyel komplikasyonlar olabilir. Nadiren felç veya tamponad (perikardiyal boşlukta sıvı birikmesi) gibi komplikasyonlar ciddi olabilir. Ancak deneyimli ellerde PVI’nın başarı oranı yüksektir ve AF’li birçok hastanın yaşam kalitesini önemli ölçüde artırabilir.
Sonuç olarak, pulmoner ven izolasyonu atriyal fibrilasyona karşı, özellikle de tek başına ilaç tedavisinden fayda görmeyen kişiler için hayati önem taşıyan bir terapötik yaklaşımı temsil etmektedir.
Tarih
1840: – Sir Thomas Lewis, AFib ile ilgili daha önceki ayrıntılı çalışmalarla daha iyi ilişkilendirilmektedir. Lewis’in 20. yüzyılın başlarındaki çalışmaları, atriyal fibrilasyon da dahil olmak üzere farklı aritmi türlerinin tanımlanmasına ve sınıflandırılmasına yardımcı olmuştur.
1887: İngiliz doktor Sir James Mackenzie ilk kez AFib ile ilişkili düzensiz nabızları belgelemiştir.
1909: Willem Einthoven AFib’i karakterize etmek için elektrokardiyogramı kullandı, bu da kalp atışlarının görsel temsili yoluyla daha kesin tanıya olanak sağladı.
1918: Thomas Lewis, AFib’in kapsamlı tanımlarını ve kardiyak fonksiyon üzerindeki etkilerini içeren “Kalp Atışının Mekanizması ve Grafiksel Kaydı “nı yayınladı.
1947: AFib de dahil olmak üzere kalp ritim bozuklukları için tedavi stratejilerini etkileyen elektronik kalp pilinin ilk başarılı kullanımının tanıtılması.
1964: James Cox ve meslektaşları tarafından AFib’in pulmoner ven (PV) tetikleyicilerinin ilk başarılı raporu, daha sonra 1987’de Maze prosedürünün geliştirilmesine yol açtı.
1998: Michel Haïssaguerre ve meslektaşları, pulmoner venleri AFib’i başlatan önemli bir ektopik atım kaynağı olarak tanımlayan ve pulmoner ven izolasyonunun (PVI) yolunu açan çığır açan bir çalışma yayınladı.
1989: AFib hastalarında inmenin önlenmesi için varfarinin FDA onayı.
2010: İlk K vitamini olmayan oral antikoagülan (NOAC) olan dabigatranın FDA onayı, AFib hastaları için inme önlemede önemli bir ilerlemeye işaret etmektedir.
2012: AFib için kateter ablasyonu, Kalp Ritmi Derneği tarafından ayrıntılı prosedür standartları ve önerileri sağlayan kapsamlı kılavuzların yayınlanmasıyla resmileştirilmiştir.
2020 ve Sonrası: Tedavinin devam eden evrimi, non-invaziv haritalama teknolojilerindeki gelişmeleri, antikoagülanların güvenlik profillerinde iyileşmeyi ve inmenin önlenmesi için sol atriyal apendiks oklüzyon cihazları gibi yeni terapötik hedeflerin araştırılmasını içerir.
Günümüzde AFib tedavi edilebilir bir durumdur ancak tedavi edilmezse ciddi bir durum haline gelebilir. AFib, en yaygın düzensiz kalp atışı türüdür ve Amerika Birleşik Devletleri’nde 6 milyondan fazla insanın AFib’e sahip olduğu tahmin edilmektedir.
AFib, felç için önemli bir risk faktörüdür ve aynı zamanda kalp yetmezliği ve demans gibi diğer komplikasyonlarla da ilişkilidir.
Durumu yönetmeye ve komplikasyon riskini azaltmaya yardımcı olabilecek bir dizi tedavi vardır. Tedavi seçenekleri arasında ilaçlar, yaşam tarzı değişiklikleri ve ameliyat yer alır.
İleri Okuma
- Calkins, H., Kuck, K. H., Cappato, R., et al. (2012). 2012 HRS/EHRA/ECAS Expert Consensus Statement on Catheter and Surgical Ablation of Atrial Fibrillation. Heart Rhythm, 9(4), 632–696 e621.
- January, C. T., Wann, L. S., Alpert, J. S., et al. (2014). 2014 AHA/ACC/HRS Guideline for the Management of Patients With Atrial Fibrillation. Journal of the American College of Cardiology, 64(21), e1-e76.
- Haïssaguerre, M., Jaïs, P., Shah, D. C., et al. (1998). “Spontaneous Initiation of Atrial Fibrillation by Ectopic Beats Originating in the Pulmonary Veins.” The New England Journal of Medicine, 339, 659-666.
- Lewis, T. (1918). “The Mechanism and Graphic Registration of the Heart Beat.” London: Shaw & Sons.
- Mackenzie, J. (1902). “The Study of the Pulse, Arterial, Venous, and Hepatic, and of the Movements of the Heart.” Edinburgh: Young J. Pentland.
- Einthoven, W. (1909). “The different forms of cardiac arrhythmia and their recognition by the electrocardiogram.” Annals of Noninvasive Electrocardiology, 5(4), 342-353.
Yorum yazabilmek için oturum açmalısınız.